? آدمیان بسیار پیشتر از آنکه اندیشههای حکمتآمیز و دینی و فلسفی قدم به صحنه گذارند به مشاهده دریافتند که این جهان جهان آمدن و رفتن، پاییدن و فرسودن، نو شدن و کهنه شدن، و پدید آمدن و از میان رفتن است. و در این میان آنچه نصیب آدمیان و دیگر هستهاست، از حبابی کفآلود تا پروانهای در گلشن، از ماموتی عظیم تا پشهای خرد، در چشمانداز زمان بیکران جز دمی نیست. حبابی به دمی میترکد و حیوانی عظیم یا...
۲۹ اسفند ۱۳۹۹
نو شدن آرزو نیست، ناموس هستی است!
۲۹اسفند